Cumhuriyetimizin 100. yılında, ecdadımızın mirası olan büyük zaferimizi “ruhumuzda var” mottosu ile çoşkuyla kutlamanın ardından bu yıl da ruhumuzda hiç eksilmeyen bir inançla kutlamaya ve ecdadımızı anmaya devam ediyoruz.

Şan, Şeref, Tarih “Bizim Çanakkale” diyoruz ve Dirilişten Kurtuluşa Bir Duruştur Çanakkale...

Üzerinde yaşadığımız bu topraklar, atalarımızın yüzyıllar boyunca gösterdikleri fedakarlıklar, korkusuzluklar ve vatan sevgisi sayesinde bizlere vatan oldu, yuva oldu.

Onların bu duruşu sayesinde tarihimiz, dilimiz, gelenek ve göreneklerimiz nesilleri boyunca kesintisiz olarak aktarıldı, bugünlere taşındı. Bu korkusuzluğun, bu cesaretin, tüm Mehmetçiklerin ruhlarıyla, gönülleriyle tek vücut olduğu, ölüm korkusu olmadan, bir saniye bile tereddüt etmeden öne atıldıkları, vatan toprağını tarihte ender rastlanacak bir özveri ile savundukları ve bizleri bugünlere taşıyan yer, hiç kuşkusuz ki tarihimizin en önemli savaşı olan Çanakkale Savaşı'dır.

Bizlerin biz olmasına vesile olmuş olan savaştır...

İşte bu bakış açısıyla tam 109 yıl önce Mehmetçiklerimizin korkusuzca sergiledikleri duruşu ön plana çıkararak, bizim için duran kalpleri yad etmek istedik. Onların kalpleri Çanakkale'de durmuş olsa da bizim için hâlâ atıyor ve sonsuza dek atmaya devam edecek. İyi ki vardınız.

Çanakkale Şehitlerine

Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi? 
En kesif orduların yükleniyor dördü beşi. 
-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara'ya- 
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya. 
Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı! 
Nerde-gösterdiği vahşetle ´bu: bir Avrupalı´ 
Dedirir-Yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi, 
Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi! 
Eski Dünyâ, yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer, 
Kaynıyor kum gibi, mahşer mi, hakikat mahşer. 
Yedi iklimi cihânın duruyor karşında, 
Ostralya´yla beraber bakıyorsun: Kanada! 
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk: 
Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk. 
Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ... 
Hani, tâuna da züldür bu rezil istilâ! 
Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asil, 
Ne kadar gözdesi mevcûd ise hakkıyle, sefil, 
Kustu Mehmedciğin aylarca durup karşısına; 
Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına. 
Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz... 
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz. 
Sonra mel´undaki tahribe müvekkel esbâb, 
Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb. 

Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı; 
Beriden zelzeleler kaldırıyor a´mâkı; 
Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin; 
Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin. 
Yerin altında cehennem gibi binlerce lağam, 
Atılan her lağamın yaktığı: Yüzlerce adam. 
Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer; 
O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkaaz-ı beşer... 
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak, 
Boşanır sırtlara vâdilere, sağnak sağnak. 
Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller, 
Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller. 
Veriyor yangını, durmuş da açık sinelere, 
Sürü halinde gezerken sayısız teyyâre. 
Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler... 
Kahraman orduyu seyret ki bu tehdide güler! 
Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından; 
Alınır kal´â mı göğsündeki kat kat iman? 
Hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm? 
Çünkü te´sis-i İlahi o metin istihkâm. 

Sarılır, indirilir mevki-i müstahkemler, 
Beşerin azmini tevkif edemez sun´-i beşer; 
Bu göğüslerse Hudâ´nın ebedi serhaddi; 
´O benim sun´-i bedi´im, onu çiğnetme´ dedi. 
Asım´ın nesli...diyordum ya...nesilmiş gerçek: 
İşte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmiyecek. 
Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar... 
O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar, 
Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor, 
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor! 
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker! 
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer. 
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhidi... 
Bedr´in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi. 
Sana dar gelmiyecek makberi kimler kazsın? 
´Gömelim gel seni tarihe´ desem, sığmazsın. 
Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb... 
Seni ancak ebediyyetler eder istiâb. 
´Bu, taşındır´ diyerek Kâ´be´yi diksem başına; 
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına; 
Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle, 
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle; 
Ebr-i nîsânı açık türbene çatsam da tavan, 
Yedi kandilli Süreyyâ´yı uzatsam oradan; 
Sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına, 
Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına, 
Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem; 
Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem; 
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana... 
Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana. 
Sen ki, son ehl-i salibin kırarak savletini, 

Şarkın en sevgili sultânı Salâhaddin´i, 

Kılıç Arslan gibi iclâline ettin hayran... 

Sen ki, İslam´ı kuşatmış, boğuyorken hüsran, 
O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın; 
Sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmı adın; 
Sen ki, a´sâra gömülsen taşacaksın...Heyhât, 
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât... 
Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber, 
Sana âğûşunu açmış duruyor Peygamber.

Mehmet Akif Ersoy